Purpose. Long gap esophageal atresia (LGEA) is any esophageal atresia in which the proximal and distal branches are so far apart that primary anastomosis is impossible through a single operation in the newborn age. It is most important to preserve the native esophagus whenever possible, and therefore elongation procedures and delayed primary anastomosis are in the foreground, while esophageal replacement is reserved for complicated cases or as a last resort. Aim was presentation of the results of LGEA treatment and best experience with Foker’s procedure modifying a faster therapeutic algorithm for LGEA.
Methods. A retrospective study was conducted on 376 cases of esophageal atresia. Thirty-four (9%) of them were LGEA of the A (56%), B (3%) and C (41%) types. Comparative data analysis between delayed primary anastomosis (DPA) and Foker’s procedure (FP) was done, consider the type of anomaly, gap distance, gastrostomy creation, days to DPA, postoperative complications and outcome. Statistical analysis was done by using descriptive methods.
Findings. DPA was applied in 6(18%) patients, mostly with A type (5, 83%) and FP in 17(50%) (p=0.05) patients, mostly with C type (12, 70%) of LGEA. Median time to the DPA was 2, 5 (1-7) months, but after FP, it was: 18 (11-42) days in types with tracheo-esophageal fistula and 50 (28-66) days in the cases of pure EA (p=0.0013). The postoperative complications occur in 4 (67%) cases of DPA and in 12 (70%) cases after FP (p=1), mostly stenosis (50%) and GER (40-50%) in both groups.
Conclusion. The stimulation of esophageal growth by traction sutures, provides significantly faster achievement of esophageal anastomosis without tension and with small number of postoperative complications.
Keywords: long gap esophageal atresia, Foker procedure, delayed primary anastomosis
Amaç. Uzun aralıklı özofageal atrezi (LGEA), proksimal ve distal dalların yenidoğan döneminde tek bir operasyonla birincil anastomozun imkansız olduğu kadar birbirinden uzak olduğu herhangi bir özofageal atrezidir. Mümkün olduğunca doğal özofagusu korumak en önemli husustur ve bu nedenle uzatma prosedürleri ve gecikmiş birincil anastomoz ön plandadır, özofageal replasmanı ise komplike vakalar veya son çare olarak saklanır. Amaç, LGEA tedavisinin sonuçlarının sunulması ve Foker'in LGEA için daha hızlı bir terapötik algoritmayı değiştiren prosedürüyle en iyi deneyimin elde edilmesiydi.
Yöntemler. 376 özofageal atrezi vakası üzerinde retrospektif bir çalışma yürütüldü. Bunların otuz dördü (%9) A (%56), B (%3) ve C (%41) tiplerinde LGEA idi. Gecikmiş primer anastomoz (DPA) ve Foker prosedürü (FP) arasında karşılaştırmalı veri analizi yapıldı, anomalinin türü, aralık mesafesi, gastrostomi oluşturulması, DPA'ya kadar geçen gün sayısı, postoperatif komplikasyonlar ve sonuç dikkate alındı. İstatistiksel analiz tanımlayıcı yöntemler kullanılarak yapıldı.
Bulgular. DPA 6(18%) hastaya uygulandı, çoğunlukla A tipi (5, 83%) ve FP 17(50%) hastaya uygulandı, çoğunlukla C tipi (12, 70%) LGEA. DPA'ya kadar geçen medyan süre 2, 5 (1-7) ay idi, ancak FP'den sonra trakeo-özofageal fistüllü tiplerde 18 (11-42) gün ve saf EA vakalarında 50 (28-66) gündü (p=0,0013). Postoperatif komplikasyonlar DPA'nın 4 (%67) vakasında ve FP'den sonra 12 (%70) vakada (p=1) meydana gelir, her iki grupta da çoğunlukla stenoz (%50) ve GER (%40-50).
Sonuç. Özofageal büyümenin traksiyon dikişleriyle uyarılması, gerginlik olmadan ve az sayıda postoperatif komplikasyonla özofageal anastomozun önemli ölçüde daha hızlı gerçekleştirilmesini sağlar.
Anahtar Kelimeler: uzun aralıklı özofageal atrezi, Foker prosedürü, gecikmiş primer anastomoz